یادداشت های یک مهاجر افغان

همینجا که نشسته ام صدای ان دوره گرد جوان می اید داد می زند که میوه هایش شیرین و ابدارند بخرید. دوره گرد دیگری سبزی آش می فروشد . به این می اندیشم که این دست ادمها مانند سوپاپ هایی عمل می کنند که با ارزان فروشی شان قیمت بازارها را متعادل نگاه می دارند. بنظرم ادم های محترمی هستند. باورش سخت است اما سیلی زدن به صورت یکی از همین ادمها بود که اتش جنگ در کشورهای عربی منطقه مان را بر افروخت.ماموران شهرداری یا همین سد معبر های خودمان وقتی چرخ دستی ان بینوا را جمع کردند او خودش را اتش زد. بهار عربی شکل گرفت که بزودی تبدیل به خزان شد پس از ان چه بسیار پاساژها و ابنیه های لوکس و تاریخی خراب شدند. چه کاخ ها و کوخ هایی که ویران نشدند ، انگار پایداری و ثبات همه ی انها بسته به همین چرخ چرخدستی  بود . برای همین است که می گویند گاهی ممکن است دمیدن بال پروانه ای عامل توفان باشد ان سوی دنیا . باز فکر می کنم زیاد هم بد نیست نباید دنیا را سیاه دید اگر این فرمول صحت داشته باشد باید برعکس ان هم کار کند یعنی اینکه یک لبخند زیبا یا نوازشی کوچک یا مهربانیی هر چند ناپایدار و زود گذر شاید عامل خیری شود ان سوی جه یادداشت های یک مهاجر افغان...

_هیچ می دانی یک دختر با چهل و پنج کیلو وزن چه قدرتی دارد؟ _نمی دانم فکر نکنم زوری داشته باشد. _ نه احمق زور را نمی گویم قدرت. _ خوب قدرتی هم ندارد چطور؟ _ ای برادر از دنیا بی خبری یک دختر چهل پنج کیلویی می تواند تو را به زمین بزند. _ خوبی تو؟ _ می تواند کاری کند که مثل مار گزیده ها از زمین و زمان بیزار شوی ، او با چهل و پنج کیلو وزن می تواند توی هشتاد کیلویی را نابود کند .می تواند کاری کند که نتوانی دیگر قامت راست کنی . _چی شده؟ _هیچ چی مهم نیست لطفا گوش کن میان حرفهایم نیا، بگذار صحبتم را بکنم انوقت اگر پنج هزار پیامک در گوشی ات از او داشته باشی و هیچ کدامشان را پاک نکرده باشی ، یا اینکه در نبودش یک شاخه ی گل سرخ  را در لیوانی نگهداری کنی تا جایش برایت خالی نباشد انوقت است که باید خیلی خیلی بیشتر از قدرت این موجودات چهل و پنج کیلویی بترسی . به خودت نناز که گلادیاتور شهر روم هستی و یا ژنرال پنج ستاره ی نیروی دریایی انها می توانند قبایل را به جان هم بیاندازند ، شهرها را خراب کنند مانند هیتلر، انها بمب های اتمی روان هستند از همان ها که سوییچ هایشان روی روشن تنظیم شده است . _ هی صبر کن می یادداشت های یک مهاجر افغان...